بسم الله الرحمن الرحیم
دنیای امروز با وجود تمامی پیشرفت‌های علمی و فنّاوری ، هنوز قانون جنگل از نوع مدرن بر آن حاکم است. آن‌کس که قوی‌تر است ، بدون هیچ منطق درستی ، حرف‌ها و ایده‌هایش را بر دیگران قالب می‌کند. دنیای امروز عرصه‌ی جنگ در جبهه فرهنگی است. دشمن از هر جهت در حال شبیخون زدن به اصالت و استقلال ملّت‌هاست و در این زمینه مسلح به ابزار و ادوات مؤثری مثل رسانه است. چه کسی می‌تواند قدرت رسانه را در دنیای مدرن انکار کند؟ تأمین خوراک فکری ، جهت دهی به افکار جمعی ، تغییر ذائقه‌ها و... تنها بخشی از تأثیرات رسانه است. دشمن با این ابزارها هجمه‌ای تمام عیار از قبل داشته و دارد. هجمه‌ای که حتی دنیای رزمی را نیز هدف خود قرار داده. کافی است نگاهی به دور و برمان داشته باشیم. ذائقه جامعه رزمی به کدام سمت متمایل است؟
- رسانه‌های رزمی (اعم از وبسایت‌ها و نشریات) ، منابعشان را از کجا ترجمه می‌کنند؟
- بازارگرمیِ رقابت بین رشته‌های رزمی ، از کجا آمده؟ چرا خود رقابت اینقدر اهمیت یافته؟
- چرا در آمد زایی در هنرهای رزمی بیش ازسایر جنبه‌هایش برجسته شده؟
ما قصد نداریم بگوییم تمامی این رخدادها مطلقاً بد است. اما هنگامی که برخی از این رخدادها هدف شوند و اصول تعلیم و تعلم هنرهای رزمی را زیر پا بگذارند ، آنگاه بدانیم که در حاشیه هستیم. رک بگویم، خیلی از مسائلی که در جامعه رزمی ما برجسته شده، نیاز حقیقی جامعه ما نیست.
جامعه رزمی ما بیش از هر چیزی به خوراک فکری مناسب نیازمند است. خوراک فکری که خودمان آن را تأمین کرده باشیم. چون کسی جز خودمان به صلاح‌ها و نیاز‌هایمان واقف نیست. خوراک فکری که به تمام وقت‌هایی که در باشگاه‌ها بسر می‌بریم، جهت مثبت بدهد و تمامی عرق‌‌ها و زحمت‌هایی که می‌کشیم را به سرانجام برساند.
ترجمه یا تولید محتوا؟ نیاز کنونی ما چیست؟
تمامی مقالاتی که در زمینه تغذیه، فیزیولوژی بدن، مدل تمرینی، تاریخچه و معرفی رشته‌ها و... خوراک‌های فکری خوبی هستند اما به شرطی که مقالات و محتوا‌ها بومی و نتیجه تلاش‌های خودمان باشد. ترجمه کتب و مقالات خارجی اگر با توجه به نیازمان باشد مفید است. در غیر این صورت ممکن است نادانسته مطالب زائد و بی‌فایده به جامعه القا کرده باشیم. بدیهی است، نویسنده‌گان خارجی با توجه به نیاز‌ها و شرایط فرهنگی جامعه خودشان قلم می‌زنند. چه نیازی هست که عین مطالبشان را به خورد جامعه بدهیم؟ اگر عالی‌ترین دستاورد نشریات و رسانه‌های رزمی ما فقط ترجمه متون خارجی (بدون بومی سازی) باشد، آنگاه توقع پیشرفت و بلوغ از جامعه رزمی نداشته باشیم. این موضوع به کنار...چیزی که جامعه رزمی ما بیشتر از همه به آن نیاز دارد، پرسش‌های فلسفی است. این که چرا رزمی کار می‌کنیم و ته این ماجرا چیست؟ چرا رزمی تدریس می‌کنیم و این همه شاگرد علاقه‌مند را به کجا هدایت می‌کنیم؟ رزمی چه بازخورد‌های مثبتی برای جامعه دارد؟ (یا می‌تواند داشته باشد؟) چرا این همه تنوع سبک حتی در یک رشته؟ واقعا جامعه ما به این همه تنوع و حواشی نیاز دارد؟ و هزاران سؤال دیگر. این یک نیاز جدی است که جامعه رزمی با خود خلوت کند در پاسخ به این پرسش‌ها تأمل کند.
برای تولید محتوا ایده‌های زیادی هست
در همین فضای مجازی سایت‌ها و وبلاگ‌های زیادی هست که چه منفعلانه (یعنی فقط کپی کرده‌اند) و چه فعلانه (معنی‌اش واضحه
) در زمینه رزمی فعالیت می‌کنند. اما جامعه ما بیشتر از نقد و معرفی رشته‌های مختلف رزمی، نیاز دارد تا کثرت‌گرایی رشته‌ها و سبک‌ها در ایران به چالش کشیده شود.
به جای انعکاس مسابقات و مدال‌ها ، به بازخورد‌های مثبت رزمی در زندگی اجتماعی قهرمانان پرداخته شود. امروزه کسانی الگو شده‌اند که ذره‌ای لیاقت برای الگو شدن ندارند. اما این همه قهرمان گمنام داریم که نه فقط درمیدان‌ها قهرمان هستند، بلکه سراسر زندگی‌شان سرشار از قهرمانی است.
به جای معرفی باشگاه‌ها و اساتید رزمی به بررسی نقش تعلیم و تربیت در هنرهای رزمی پرداخته شود. کمیت باشگاه‌ها مهم‌تر است یا کیفیت تدریس و تربیت شاگردان؟
ما بیشتر از نقد فیلم‌های رزمی و معرفی بازیگران و هنرمندان رزمی‌کار (که به جای خود ایده‌ی جالبی است) به نقد و بررسی زندگی بزرگان رزمی نیاز داریم. تمامی این ایده‌ها می‌توانند سوژه‌های مناسبی برای تولید محتوا باشند. شما چطور فکر می‌کنید؟ ایده‌هایتان را با ما در میان بگذارید...
******
درباره رزمنامه
هویت مجازی ما
قبل از هر‌چیزی رزمنامه یک وبلاگ است و ما نقش یک نشریه مجازی را ایفا می‌کنیم. و چون غالب محتوا‌هایی که از این وبلاگ منتشر می‌شود ، از قلم گرفته تا طرح‌های گرافیکی و کلیپ تولید ماست. تولید محتوای غنی و بکر یکی از اهداف ماست و اگر هم مطبی را از جایی نقل کردیم حتما منبعش را ذکر خواهیم کرد.
چرا وبلاگ؟
شاید بپرسید که چرا در قالب یک سایت نیستیم؟ تولید محتوا هزینه و زمان زیادی را می‌طلبد و ما نه از جایی حمایت می‌شویم و نه از فعالیت‌هایمان درآمد زایی می‌کنیم. سایت هزینه زاست هزینه‌هایی مثل ثبت دامنه و خرید هاست و طراحی قالب و... به فکر این هستیم که در آینده تحولاتی را شکل بدهیم ولی فعلا در قالب سرویس وبلاگ بیان فعالیت می‌کنیم چون بسیاری از امکاناتی که به آن نیازمندیم، فراهم کرده.
بازنشر با ذکر منبع، بی‌ذکر منبع ...
هدف ما روشنگری و اثر گذاری است. مطالبی که رایگان در اختیار شما گذاشته شده، اثرگذاری آن و بازخوردگیری از آن برایمان از مالکیت معنوی آن (یا همان Copyright) مهم‌تراست. ما خوش‌حال می‌شویم که انعکاس محتوا‌های خودمان را در سایر سایت‌ها یا شبکه‌های مجازی ببینیم؛ ترجیحا با ذکر منبع! چرا؟ تا سایرین نیز با وبلاگمان آشنا شوند و بیایند از سایر مطالب وبلاگ استفاده بکنند.
اما یک نکته کوچک، بدانید ما چیزی را از جایی کپی نمی‌کنیم و اگر مطلبی از جایی نقل شد حتما منبع آن را ذکر خواهیم کرد. پس اگر مطلبی را در رزمنامه دیدید که جای دیگری هم انتشار یافته بود، بدانید ما کپی نکردیم. آن‌ها از ما کپی کرده‌اند (و احتمالا به نام خودشان ثبت کرده‌اند)
آینده رزمنامه
در این فکر هستیم که در آینده دایره‌ی فعالیت‌هایمان را گسترش بدهیم و این نیازمند تشکیل یک تیم گروهی است. در این زمینه ایده‌هایتان را با ما در میان بگذارید.
شمعی روشن توانایی زیادی در فروزندگی ندارد ، اما قادر است هزاران شمع خفته را بیدار کند.
ما فعلا با این وبلاگی که هستیم مثل یک شمع کوچکیم.
با تشکر از شما
سلیمی
